Poradników o tym jak żyć z zasady nie czytam, ale ten postanowiłam kupić. Byłam ciekawa, jaki typ francuskiej kobiety kryje się za tytułową Madame Chic i dlaczego jej rady spotkały się z aprobatą tak wielu czytelniczek na Starym ale przede wszystkim na Nowym Kontynencie (poradnik przywędrował do nas z Ameryki).
Madame Chic to zamożna Paryżanka. Ma męża i dorosłe już dzieci, ale (uwaga!) nie ma sprzątaczki (konia z rzędem temu, kto znajdzie mi w Paryżu Francuza o ustabilizowanej sytuacji finansowej, niekoniecznie miliardera, który nie ma sprzątaczki :P). Uwielbia przyjmować gości i słuchać wieczorami muzyki klasycznej. Kupuje produkty najwyżej jakości, gotuje godzinami, a srebrnych sztućców używa również na co dzień. Mimo że nie może narzekać na brak pieniędzy, nie lubi ich trwonić. Nosi się elegancko, choć prosto, a jej szafa, wbrew pozorom, nie pęka w szwach. W wolnej chwili rozwija swoje pasje i zawsze jest dla wszystkich miła.
Taki oto model francuskiej kobiety posłużył autorce do napisania tego podręcznika. Czy tak funkcjonuje typowa Paryżanka? Nie wiem. Mieszkam w końcu w Bretanii, z dala o świateł wielkiego miasta:)
Ale jeśli zapomnimy na chwilę o Madame Chic, o szampanie i foie gras, antykach i markowych ubraniach i wczytamy się dobrze w tekst, wyłoni nam się z niego obraz Francuza, który dba o relacje z rodziną i przyjaciółmi, który jest zwolennikiem minimalizmu oraz idei slow life, który lubi chodzić do kina, na spacery i do restauracji, który potrafi cieszyć się z małych rzeczy i korzystać z życia. I takiego Francuza można również spotkać na prowincji :)
Jeśli chcecie poznać bliżej francuską mentalność, to ta książka może Wam w tym pomóc (fragmenty o "perfekcyjnie niewidocznym makijażu" i "szafie z 10 ubraniami" możecie spokojnie pominąć ;)). Waszej uwadze polecam głównie rozdziały pierwszy i trzeci (będzie między innymi o celebrowaniu posiłków, o inwestowaniu w siebie oraz o przestrzeganie savoir-vivre'u, który irytuje niejednego Polaka).
A jeśli zaś chodzi o same porady. Cóż. Jedne są bardziej banalne, inne mniej (wśród nich również
takie rodem prosto z programu "Perfekcyjna pani domu"). Muszę jednak
przyznać, że poradnik czyta się bardzo dobrze i jeśli niefortunnie
zeszliśmy na złą drogę (czytaj : na drogę konsumpcjonizmu i życia na
zbyt wysokich obrotach), to ta pozycja może posłużyć nam za drogowskaz. Mimo że wzorowanie się nad Madame Chic może być czasami irytujące (powiedzmy sobie szczerze, kto z nas posiada kieliszki z prawdziwego kryształu i dysponuje tak dużą ilością wolnego czasu, żeby codziennie przez godzinę dotykać i wąchać warzywa na targu), to może warto zastanowić się nad niektórymi poradami, spróbować dopasować je do naszych potrzeb i bardziej korzystać z życia (oczywiście proporcjonalnie do zasobności naszego portfela ;).
A co Wy myślicie o tej książce?
Czy uważacie, że Francuzi potrafią cieszyć się życiem?
Tematy pokrewne :
Książka bije rekordy popularności wsród blogerek w Pl ;)
OdpowiedzUsuńNie wiem , Francuski które ja znam , są ucywilizowane przez Luksemburg , łamią stereotyp Francuza po posługują sie 1-3 językami obcymi :)
I wcale modowo nie mam ochoty ich naśladować ;))
Bretania??!! Uwielbiam ... Na Cote de Granite Rose mogłabym jeździć na każdy długi weekend ... Gdyby nie było to 1000 km ;))
Pozdrawiam serdecznie Z LUX
Mam kilku uczniów z Luksemburga i odnoszę wrażenie, że ten niewielkich rozmiarów kraj rządzi się naprawdę swoimi prawami i ma niewiele spólnego z pozostałymi frankofońskimi krajami Europy ;) Ps. Oj tak. Cote de Granit Rose jest piękne! Ale południe Bretanii też jest niczego sobie :)
UsuńHmm, istnieje taki stereotyp o Francuzach, ze to straszni malkontenci - takie mniemanie maja o nich Belgowie na przyklad. Poza tym Francuzi dziela sie na Paryzan i na prowincje ;)
OdpowiedzUsuńHehe to chyba nigdy nie mieli do czynienia z Polakami ;)
UsuńNa temat Madame Chic może się wypowiedzieć Mama w Paryżu :) http://mamawparyzu.blogspot.com/ Jej teściowa jest jakby klonem tej postaci:) z tym, że jak każda Paryżanka ma sprzątaczkę i szafę pełna markowych ubrań.Posiłki rodzinne celebruje się u niej jak u Królowej Angielskiej i trwają 4 godziny, zanim zniknie deser, a dekoracje stołów przypominają międzynarodowe wystawy konkursowe.Ale wszystko to wyniosła z domu, bo w takich klimatach się urodziła i wychowała.Co nie przeszkadza jej być super ciepłą, fajna , empatyczną i życzliwa ludziom kobietą. Zadziwia mnie na każdym kroku, ( np. ilość zastaw stołowych i dodatków okolicznościowych innych na każda okazje )ale w tym pozytywnym znaczeniu.Jej styl życia odbiega znacznie od polskiej codzienności, ale mnie się to nawet podoba :), bo czuję tam wielki świat, który jest przyjazny nam przeciętniakom .:)
OdpowiedzUsuńPrzyszla mi na mysl inna ksiazka "Dwie szminki i kochanek" (Two Lipsticks and a Lover) Heleny Frith Powell, ktora w bardzo pogodny sposob przestawia na sekrety idealnej, szczuplej i seksownej Francuski. Polecam.
OdpowiedzUsuńKrysia
Dziękuję za rekomendacje. Nie znałam tej pozycji. Teraz jest taki wysyp książek o Francji lub z Francją w tle, od poradników po romanse, że ciężko się w tym wszystkim połapać. Może przeprowadzę jakąś sondę wśród Czytelników i stworzę listę książek wartych przeczytania? Hmmm...
Usuńja mysle, ze o tych prawdziwych Paryzankach, (nie mylic z banlieusardes czyli dziewczynami z przedmiesc) rozdzial o "perfekcyjnie niewidocznym makijazu" bedzie bardzo pasowal.
OdpowiedzUsuńpoza tym mam wrazenie, ze wyznaje sie tu zasade: im starsza kobieta tym mniej makijazu
To fakt, że czasami wystarczy musnąć usta czerwoną szminką i wygląda się elegancko :)
UsuńPS. Czy określenie "banlieusarde" jest pejoratywne?
Jeszcze nie czytałam tej książki, ale słyszałam, że spotkała się z przychylną krytyką francuskich mediów. Autorką jest również Amerykanka. Jako pięciokrotna fille au pair chętnie porównam moje doświadczenia w tej materii z amerykańskim punktem widzenia :) Życzę wytrwałości w pracy z dziećmi i wielu miłych doświadczeń :) Na długo wyjechałaś?
OdpowiedzUsuńJa zawsze pracowałam na wakacjach i dzieciaki co roku miały inną au pair. Ale pewnie od tego czasu wiele się zmieniło ;) Spędzenie roku w obcej rodzinie jest dużym wyzwaniem. Mamy różne przyzwyczajenia, oczekiwania, etc. W przypadku pracy na 2-3 miesiące, w razie braku "zgodności charakterów", zawsze można zacisnąć zęby i jakoś przetrwać, ale z drugiej strony na wakacjach jest więcej pracy z dziećmi, prawie w ogóle nie ma się czasu dla siebie i to tak..
OdpowiedzUsuńCzytałam tą książkę i podobała mi - można dzięki niej ubarwić swoje życie , nadać mu jakiś smak. Jednak w moim odczuciu lepiej napisaną książką jest Francuzki nie tyją - Mireille Guiliano . Każdemu ją polecam . Pozdrawiam serdecznie ;-) .
OdpowiedzUsuńBede musiala koniecznie kupic ta ksiazke, intryguje mnie paryska madamme chic, poniewaz moja tesciowa jest tego typu osoba. Prawdziwa francuska arystokracja, z savoir vivrem przestrzeganym nawet przez moja mala Lilianke. To wlasnie od tesciowej nauczylam sie nakrywac pieknie stol, tworzyc kompozycje kwiatowe, czy nosic kapelusze na wykwintne okazje....
OdpowiedzUsuńPrzesadzacie z tymi Francuskami czy Francuzami
OdpowiedzUsuńOwszem jest roznica w pewnych sprawach, ale przeciez tak zyly i zyja w Polsce rodziny o korzeniach szlacheckich czy arystokracja.
Trzeba znac zycie normalnych Francuzow ktorzy zubozeli i zyja od wyplaty do wyplaty a takich jest coraz wiecej.