Seraphine - recenzja

Krzysztof Krauze powiedział ostatnio, przy okazji promocji swojego najnowszego filmu "Papusza" o romskiej poetce Bronisławie Wajs, że "na świecie jest więcej Papusz i Nikiforów".

Nie wiem, czy Francja ma swoją Papuszę, ale na pewnego ma swojego Nikifora i to w dodatku w spódnicy. Myślę tutaj o Séraphine Louis zwanej Séraphine de Senlis (1864-1942), malarce samouku (la peintre autodidacte), która uwielbiała malować przyrodę, głównie kwiaty i liście. Do malowania używała farb, które sama produkowała z roślin lub krwi zwierząt. Jej obrazy zaliczane są do sztuki naiwnej (l'art naïf). 

Po raz pierwszy zetknęłam się z postacią artystki dzięki filmowi "Séraphine" z 2008 roku, który otrzymał aż 7 Cezarów (m.in. nagroda za najlepszy film oraz nagroda dla najlepszej aktorki dla odtwórczyni oczywiście głównej roli Yolande'y Moreau). Jest to pięknie nakręcona opowieść o kobiecie, która żyje tylko po to, aby malować. Silnie uduchowiona, nierozumiana przez społeczeństwo, żyjąca w swoim własnym świecie, maluje, bo tak jej nakazuje jej wewnętrzny głos oraz Bóg. Obrazy Séraphine pewnie nigdy nie ujrzałyby światła dziennego (voir le jour), gdyby nie pewien niemiecki kolekcjoner dzieł sztuki (le collectionneur d'art), u którego Séraphine pracowała jako sprzątaczka (la femme de ménage). To on przez przypadek (par hasard) odkrył jej talent (artystka miała wtedy prawie 50 lat), wyciągnął z biedy i wystawił jej obrazy w Paryżu. Niestety historia Séraphine nie kończy się happy endem... ale o tym musicie przekonać się już sami. Zapraszam Was do obejrzenia filmu. Moja ocena : 8/10. 

 

 Wszystkie zdjęcia pochodzą oczywiście z Internetu.